> Kritika: Gontzal Agote > MILK ETA OBAMA

• Milk eta Obama
• Berria, 2009-01-13 # Gontzal Agote

Bere ibilbide zinematografikoaren hasieran, homosexualitatea gaitzat -gai nagusitzat- zuten bi film egin zituen Gus Van Santek. Bad Night-ekin egin zuen debuta 1985ean, eta River Phoenix eta Keanu Reeves aurrez aurre jarri zituen, sei urte beranduago, My Own Private Idaho filmean. Orain, ia bi hamarkada geroago, berriro heldu dio gauari, baina Dylanek esaten zuen moduan, garaiak aldatzen ari dira. Ameriketako Estatu Batuetako historiako oso momentu garrantzitsu batean etorri da Milk, hemendik egun gutxira lehen presidente afroamerikarra izendatuko baitute. Eta testuinguru horretan ulertzen ahal da bere azken pelikula hau.

Izan ere, istorio militantea da. Gay komunitatea bere eskubideen alde nola borrokatu den kontatzen du filmak, Harvey Milk ekintzaile eta politikariaren bizipenen bitartez. Baina filma harago doa, murritzegia bailitzateke soilik gay mugimenduaren defentsa moduan ulertzea.

Eskubide zibilen aldeko borrokaren isla da Harvey Milk eta lagunen ahalegina, eta norbaitek horrela ulertuko ez balu, amaieran argi utzi nahi du Gus Van Santek, alter ego-aren off-eko ahotsaren bitartez: afroamerikarren, emakumezkoen, etorkinen, erretiratuen... azken finean, gutxiengoen aldeko aldarria. Barack Obamaren aroa hasi behar den honetan oso gogoan izan beharrekoa, AEBetan eta nonahi.

Alde horretatik, hainbat irakaspen uzten ditu gay komunitateak San Frantziskon, hasieran, eta herrialde osoan, ondoren, egindako borrokaldi luzeak. Filmak xehetasun handiz kontatuko digu prozesu osoa: kontzientzia hartzea, borroka moldeak, ekintza zuzena eta bide politikoaren arteko uztarketa, etsipena, garaipen txikiak... Beste pelikula militante askoren moduan, eskubide zibilen arloan oso pedagogikoa gertatzen ahal da Milk.

Afera da, pedagogia hori pantailara eramateko, zuzendariak biderik ohikoena hautatu duela, lekutan daude Gerry, Elephant eta Last Days-eko bide esperimentalak. Oso estatubatuarra den generoa da biopic-a, eta kasu honetan hagiografia moduko bat osatu du bere pertsonaia kutunaren inguruan.

Makularik gabeko gizona, konprometitua eta nekaezina, aldareetara igotzeko modukoa, kasik. Askotan ertzik gabekoa eta tematiegia gertatuko da Sean Pennek haragitzen duen Harvey Milk hori; maitakorregia eta samurregia, beharbada, zuzendariaren begirada. Azken hilabeteotan han eta hemen Obama santifikatuari eskaini zaionaren oso antzekoa.