- Irati Jimenez: Bat, bi, Manchester
- Gara, 2006-10-02
Manchesterren ezagutu genuen elkar. Haragi gordinez antzitako goizalde horditua. Hiru lagun eta laurok, barretan blai, tabernaz taberna. Ez dakit nork gonbidatu ninduen afari batekin hasi eta alkohol amorrutan hondoratu zen jai hartara, baina, egunaren argia pizten hasi zenean, ezagun baten lagunaren etxean lehorreratu ginen, ia dandarrez, ganora galduta. Denok.
Berehala ikusi zintudan, «God, yes», hanka amaigabeak, belaunak ia sorbaldetaraino, nesken adur artean hitz egiten, irribarrea begietan, marihuanak zugan eragiten duen logura aurpegiaz. Erdi jesarrita, zabortegitik jasotako sofan botata. Zaren bezain luze. Pozik, goizaldearen besarkadak eroso eta etxean sentiarazten zaituelako, orain badakit. Okupatutako eraikin ziztrin hartan bion ezagun batek bultzaka eraman ninduen zuganaino, eta aurkeztu gintuen, «you don’t know each other, right?» esanaz, «he’s basque, too». Alkoholaren goia behera zetorrela igartzen nuen. Etxea kakaztuta zegoen, eta maindire apurtu batekin estalita usain susmagarria zeukan sofa zaharkitu hartatik irribarre egin zenidan, behetik gora, batere maliziarik gabe. «Euskalduna zara?», galdetu zenuen. «Tamalez» erantzuteko gogoa sentitu baina irentsi egin nuen. Azken baten, ez zen zure errua ni Manchesterren abandonatuta sentitzea. Haraino erakarri ninduen mutil-laguna ahazteko errezeta baten bila, garagardo beltzetan galduta. Eskua luzatu eta epel-epel zeurea estutu nuenean, neure barruko amorrua baretzen sentitu nuen.
Euskalduna, bai egin nuen hasperen, hezurretaraino mozkortuta. Eta homosexuala.
Begira-begira geratu zinen. Txantxetan ari ote nintzen jakin guran. Eta baietz edo ezetz, ba ote edo ez ote nintzen, biotariko inork erabakia hartu baino lehen barrez lehertu zinen, Aitor naiz esan eta, sekretuak kontatzen diren ahotsarekin, heterosexuala gaineratu zenuen, bekatua aitortuko bazenit bezala. Bat-bateko neure estutasun hura neurtu nuen. Larri nengoen, bai, baina botagura pasako zitzaidan komunetik behera. Atzamar puntetan hasi eta lepotik gora sentitu nuen zirrara hori, ostera, nekez. Fuck.
[Goizez]
Egunaren argiak piztuta eta kalean ikusi genuen elkar bigarrenez. Egia esateko, kasualitate hutsez. Niretzat lan ordua zen baina tabakoaren harrak janda atera nintzen nikotina bila. Bufanda azpian ezkutatu nituen hotzikarak eta semaforoan zain nengoela erabaki nuen jaka berria erosi behar nuela. Eta horrekin batera, negu luze hark amaigabea zirudiela, hiri hartan lekurik ez nuela, inoiz ez dudala nobelarik bukatuko eta abar eta abar, ad nauseam. Nire betiko pentsamenduak astelehen goiz uzkurretan.
Aurrez aurre egin genuen topo. Zu abiadura hartuta, kolarretik ateratzen, eta ni bulegora bueltan, tabakoa poltsikoan. Neu gelditu nintzen, zu ia nire gainera etorri zinen, biok elkarri sorryka hasi, nor ginen konturatu arte. Bi, hiru segundo luzez tipo hau ezagutzen dut irakurri nizun begietan. Baina neure burua aurkeztu baino lehen etorri zitzaizun gogora.
A bai. Zapatu gauean, right?
Ingelesaren eta euskararen bi doinuak, biak ama hizkuntzarenak, biak akats gabeak. Baietz esan nizun. Ez nekien beste ezer esatea tokatzen ote zen eta «gero arte» neukan ezpain artean, nora nindoan galdetu zenuenean.
Lanera. Hemen ondoan daukagu bulegoa.
Buruarekin seinalatu nizun lekua. Enpresaren izena irakurri zenuen, ez zen ezaguna zuretzat. «Esportazioak» esplikatu nizun. Enpresa handia, bulegoak hainbat hiritan, arimarik gabea eta horrela, badakizu.
Itzultzaile lanak egiten ditut. Idazkaria naiz kontratuz baina hori ez nizun esan. Kanpoko bazkideentzat eta halakoak.
Zure hurrengo galdera entzun eta «tipo hau tentela da» erabaki nuen. Lotsatu egiten nau aitortzeak. Baina pentsatu egin nuen.
Itzultzaile lanak? Euskaratik ingelesara? harrituta.
Bai pentsatu nuen, as if. Esportazioen munduan euskara puntako hizkuntza delako.
Espainola eta ingelesa nahi baino gogorrago atera zitzaidan. Deseroso mamitu zen isilunea, nire pentsamendua irakurri bazenu bezala eta erantzun «ez naiz tentela». Tabako bila atera naiz esan nuen, esatearren.
Tabakoa aipatzearekin bat, burua makurtu zenuen, neuregana. Ez dakit zenbat daukazun luzeran, metro eta laurogeitik gora-edo; ez dakit, baina txikituta sentitu nintzen, zu baino hamabost zentimetro beherago, sustraiak lurrean ondo sartuta, nire sudur handiegi eta begi txikiekin. Neure ondorantz pauso bat emanaz tabakoa eskatu zenidan, eta bitxia da nola entzuten dudan oraindik, argi eta ozen, zure ahotsaren zirrara, erreko nuke zigarro bat. Berehala eman nizun, eta poltsikoan gorde horren ordez haizeak eragindako hotzikara. Kalea zeharkatu genuen eta hantxe konturatu nintzen, semaforo biren artean, haizerik batere ez zebilela hotzikararik eragiteko, eta hantxe pentsatu nuen: normalean ez diote ezetzik esaten tipo honi. Ez tabakoa emateko, ez beste ezertarako. Zebrabidearen beste aldean, autobus geltokiaren ondoan, pelikula baten kartelak begiratu zigun bioi. Eta emakume guztiei bezala, kartel hartako andreari ere erreparatu zenion. Hanka-luze, ezpain-borobil, dena bere lekuan. Hot, beroa, gustatzen zitzaizula esan zenuen.
Niri bestea gustatzen zait.
Gizon batekin agertzen zen kartelean. Hura seinalatu nizun.
A, bai irribarre, larunbatekoa gogoratzean. Bai, jakina.
Goiz argia, hezurretarainoko hotza, oskarbi. Ezagutu zintudan goizaldean ilunak iruditu zitzaizkidan begiak berdeak zirela konturatu nintzen. Ekaitz orlegia. Gauean baino askoz handiagoak. Betile luzeak. Tabakoaren kea bota eta sakon begiratu zenidan. Sakon iruditu zitzaidan. Ez dakit.
Aurrekoan ez nizun izenik galdetu, ezta?
Ez.
Ez, erabaki nuen, jendeak ez dizu normalean ezetzik esango.
Posts
No comments:
Post a Comment